Ελλάδα-Ισραήλ 0-0;

του Άλκη Γαλδαδά, for protagon.gr

Έχω καταναλώσει όλα όσα γράφτηκαν στα ελληνικά έντυπα για τη συνάντηση Γιώργου Παπανδρέου-Μπέντζαμιν (χαϊδευτικά Μπίμπι) Νετανιάχου και τώρα με έχει πιάσει το στομάχι μου. Δεν θυμάμαι άλλη φορά γύρω από μια επίσκεψη αρχηγού κράτους να έχουν γραφτεί τόσο δραματικά πράγματα ενώ και η παρατήρηση και κάποιων σημαδιών από μόνη της σε βάζει σε σκέψεις για πολλούς. Σαν να ξύπνησαν όλοι ξαφνικά έχοντας δει ένα τρομερό όνειρο. Στο όνειρο υπήρχε η περιγραφή της εισβολής ισραηλινών αεροπλάνων από αέρα, στο Ιράν. Μιας εισβολής που διευκολύνθηκε να φθάσει μέχρι τη Γεωργία, προτεκτοράτο σήμερα Ηνωμένων Πολιτειών-Ισραήλ, από το άνοιγμα των αεροδιαδρόμων της Ελλάδας και της Βουλγαρίας, διότι Τουρκία και Σαουδική Αραβία κρατούσαν τους δικούς τους κλειστούς, ενώ πρώτα είχαν οι Έλληνες βοηθήσει τους Ισραηλινούς πιλότους και να... προπονηθούν σε σχέση με την επιχείρηση αυτή.

Το να έχεις τον Τούρκο γείτονα δεν είναι ό,τι καλύτερο. Αυτό είδα να το μαρτυρούν σε κάτι παμπάλαιες αφηγήσεις τους οι Κινέζοι(!). Έλεγαν για τους προγόνους των σημερινών Τούρκων, αγκυροβολημένους τότε στα σύνορα της Κίνας: «Πρόκειται για λαό αναξιόπιστο, που επιμένει να ζει σε βάρος των γειτόνων του μόνο κάνοντας επιδρομές και ληστείες αγαθών χωρίς εκείνοι να παράγουν τίποτα». Το να σε κυβερνούν εδώ και δεκαετίες άνθρωποι που δεν έχουν εμβαθύνει στη νοοτροπία των γειτόνων σε κάνει να νοιώθεις χειρότερα και από... Κινέζος.

Οι Έλληνες, αιώνια αφελείς, συνεχίζουν να βλέπουν για συμμάχους τους (περιστασιακά και προσωρινά) τους εχθρούς των μόνιμων εχθρών τους. Κάποτε πιστεύαμε ότι αν γίνει πόλεμος με την Τουρκία θα μας βοηθούσαν οι Κούρδοι(!!!) που θα ξεσηκωνόταν στην άλλη άκρη. Τώρα οι Κούρδοι έγιναν σχεδόν υπάλληλοι των Αμερικανών και των Ισραηλινών και για να κάνουν ένα βήμα πρέπει να είναι εφοδιασμένοι με γραπτή άδεια από αυτούς. Ξεχνούσαμε μάλιστα ότι και στα περιβόητα «σπασίματα» των ελληνικών καταστημάτων στην Πόλη πριν 60 περίπου χρόνια και στην εισβολή του Αττίλα, οι Τούρκοι είχαν μετακινήσει κόσμο από την μακρινή Ανατολία, στην πλειοψηφία τους Κούρδους, για εκτελεστικά όργανα, γιατί θεωρούσαν τους εαυτούς τους όχι αρκετά άγριους για τέτοιες δουλειές. Μετά πιστέψαμε ότι στη Συρία βρήκαμε ένα μόνιμο σύμμαχο αφού τσακωνόταν μια εποχή με την Τουρκία για τα νερά κάποιου φράγματος. Τώρα τα βρήκαν και είναι καλύτερα από ποτέ μεταξύ του κι εμείς τους κοιτάζουμε να παίζουν όντας κλεισμένοι απέξω. Μετά πιστέψαμε ότι οι Ισλαμιστές Τούρκοι ηγέτες ήταν καλύτεροι από τους στρατοκράτες Κεμαλιστές Τούρκους και αρχίσαμε να χαϊδευόμαστε μαζί τους αδιάντροπα και με ελαφρότητα δημόσια σε γάμους και βαπτίσεις. Τώρα νομίζουμε ότι οι αγκαλιές με το Ισραήλ θα κάνουν τους Τούρκους αν όχι να φοβηθούν, τουλάχιστον να ζηλέψουν. Η συστηματική, διεισδυτική και με εμπνεύσεις διπλωματία υπάρχει μόνο σαν αστείο στην Ελλάδα αρκεί να σκεφθούμε ότι τυπικό καλούπι, στην καλύτερη περίπτωση, Έλληνα διπλωμάτη είναι αυτό του κ. Αβραμόπουλου και να σκεφθούμε επίσης ποιοί ήταν τα τελευταία 20 χρόνια Υπουργοί Εξωτερικών.

Εννοείται πως όταν στα ταξίδια μας συναντιόμαστε με Τούρκους και Ισραηλινούς, ανθρώπους σαν κι εμάς, τα βρίσκουμε. Είναι αλήθεια, μου το διηγήθηκαν ηλικιωμένοι Μικρασιάτες, που ήταν νεαρά παιδιά στους διωγμούς του 1922, ότι οι Τούρκοι κάτοικοι των χωριών έκλαιγαν όταν τους έβλεπαν να φεύγουν και μερικοί μάλιστα έλεγαν στους Έλληνες: «πού φεύγετε και μας αφήνετε;». Σήμερα όμως οι διαφορές μας δεν είναι με τους λαούς αλλά με τις ηγεσίες του Ισραήλ και της Τουρκίας. Και αυτές οι ηγεσίες τώρα παίζουν παιχνίδια για να κρατηθούν στην εξουσία. Τα συμφέροντά τους όμως είναι τέτοια που δεν τους επιτρέπουν να τα έχουν σπάσει για καιρό, θα τα ξαναβρούν και η φάπα, στο σβέρκο του ελληνικού λαού και όχι των σημερινών κυβερνητικών στελεχών, θα πέσει και από τις δυο πλευρές. Η πιο ρεαλιστική εκτίμηση για τις σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ είναι αυτή του Stratfor, αμερικανικού Ινστιτούτου αναλύσεων, με δεσμούς με το Πεντάγωνο. Με δυο λόγια οι τύποι εκεί είχαν πει ήδη από τον Ιούλιο ότι η Ελλάδα σήμερα γεωπολιτικά είναι ένας εξουθενωμένος, μοναχικός νάνος και στους ώμους του πατάει τώρα το Ισραήλ με τη φρούδα ελπίδα ότι έτσι θα ερεθίσει την Τουρκία.

Έχουμε και έναν πρωθυπουργό που το βίτσιο του είναι τα βράδια στο σπίτι να κάνει μπροστά στον καθρέφτη τον μεσολαβητή για κάθε είδους καβγάδες ανά τον κόσμο, και το πρωί βγαίνοντας από το σπίτι να ζει ακόμη την φαντασίωσή του. Και έτσι φτάσαμε στα «Γιώργο μου, Μπίμπι μου» επάνω στο πλοίο για τον Πόρο. Αλλά αυτό δεν είναι εξωτερική πολιτική. Ούτε μπορεί η Ελλάδα να λύσει, ούτε καν να βοηθήσει να λυθεί το Παλαιστινιακό. Και εδώ να πούμε κάτι που δεν γράφεται και πολύ αλλά είναι σημαντικό. Τους Παλαιστινίους δεν τους γουστάρουν ούτε οι υπόλοιποι Άραβες. Διότι είναι λαός με μεγάλες ικανότητες και όπου βρεθούν στον αραβικό κόσμο έξω από το γκέτο που τους έχουν υποχρεώσει να ζουν οι Ισραηλινοί, διαπρέπουν. Μια χαρά λοιπόν βολεύονται οι γύρω που ο λαός αυτός είναι κλεισμένος άθελά του στο σιδερένιο κλουβί του και βολεύονται και οι Άραβες να μην έχουν οι Παλαιστίνιοι κράτος με οντότητα. Εμείς βέβαια καλά κάνουμε και συμπάσχουμε, όσοι συμπάσχουμε με αυτό το μαρτυρικό λαό, αλλά είναι βλακείες αυτά που γράφονται ότι θα προβούν σε αντίποινα σε βάρος μας οι άλλες αραβικές χώρες επειδή ήλθαμε πιο κοντά στο Ισραήλ και άρα πιο μακριά από την Παλαιστίνη. Ούτε κινδυνεύουμε να μην επενδύσουν οι Άραβες σε αντίποινα. Όσοι έχουν χρήματα επενδύουν όπου τους συμφέρει, είδαμε άλλωστε και υποσχέσεις όπως του Καντάφι και άλλων αράβων τι αέρας κοπανιστός ήταν. Επίσης είναι αδιανόητο να γράφουν κάποιοι ηλίθιοι ότι τώρα θα έχουμε τρομοκρατικές επιθέσεις από τους Ισλαμιστές επειδή προσεγγίζουμε το Ισραήλ. Είναι σαν να τους λέμε ελάτε και επιτεθείτε μας, εμείς σας έχουμε ήδη δικαιολογήσει. (Αλήθεια, γιατί σε πολλές εφημερίδες δημοσιεύθηκαν άρθρα και αναλύσεις χωρίς υπογραφή από κάτω; Γιατί στις φωτογραφίες από την επίσκεψη σαν να είχε πέσει γραμμή στους φωτογράφους να μην εμφανίζονται άλλα πρόσωπα πλην των δυο ηγετών; Επειδή χρέη διπλωματών εκτελούσαν πράκτορες της Μοσάντ λόγω απεργίας των ισραηλινών διπλωματών και δεν έπρεπε να δούμε τα πρόσωπά τους;). Αυτά για τη σημειολογία.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις όμως έχουν επίσης φερθεί ηλίθια στο ζήτημα των θρησκευτικών δικαιωμάτων των Μουσουλμάνων της χώρας. Είναι απίστευτο για κράτος να πρέπει να ζητάει την άδεια του κάθε κακομαθημένου ορθόδοξου Μητροπολίτη για να οικοδομηθεί ναός λατρείας και νεκροταφείο ενός άλλου δόγματος. Σαν να ρωτάς ένα φούρναρη αν επιτρέπει να χτιστεί δίπλα του άλλος φούρνος. Αρκετό κακό έχει προξενήσει η εκκλησία όποτε ανακατεύτηκε με την πολιτική, ας αφήσει τον τόπο ήσυχο και ας αναγγείλουν επιτέλους αυτοί που μας κυβερνούν ότι δίνουν χώρο για τζαμί και στην πρωτεύουσα και αλλού. Για να μην υφίστανται τις ήττες τη μια μετά την άλλη και να φαίνεται τώρα στον υπόλοιπο κόσμο ότι ο Ερντογάν απαίτησε να αποκτήσουν στην Ελλάδα χώρο λατρείας οι Μουσουλμάνοι.

Σε ήττα επίσης εξελίχθηκε και η υπόθεση της Παναγίας Σ(τ)ουΜελά την περασμένη εβδομάδα. Ο μηχανισμός προβολής που διαθέτει ο υπερ-φιλόδοξος Πατριάρχης Βαρθολομαίος φούσκωσε ανυπόφορα το γεγονός για την ελληνική πλευρά και ο Ερντογάν απλά μας ευχαριστεί σήμερα για τη βλακεία μας. Εμείς έπρεπε να κρατήσουμε το γεγονός χαμηλά, μια φωτογραφία το πολύ και φθάνει, γιορτάζοντας εσωτερικά, απολαμβάνοντας μέσα μας ό,τι έγινε, κατανοώντας ότι η υπερ-προβολή μιας αυτονόητης τελετής έδινε εκτός από εκατομμύρια ευρώ και πόντους στους Τούρκους, που δεν παρέλειψαν να τους πάρουν από τη διεθνή κοινή γνώμη. Εννοείται ότι τώρα δεν θα πρέπει να τους αρνούμαστε αντίστοιχες αυτονόητες κινήσεις σχετικές με τη δική τους θρησκεία. Επιπλέον θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η μόνη πίεση που μπορεί να ασκήσει σήμερα η Ελλάδα στην Τουρκία είναι ο τουρισμός και τίποτα άλλο. Αν σταματούσε για λίγο η ροή Ελλήνων ψωνιστών και ηδονιστών προς τη γειτονική χώρα αυτό μόνο θα έκαιγε κάπως τους αλαζόνες απέναντί μας κυβερνήτες της.

Το Ιράν είναι αρκετά μακριά μας, διαθέτει σήμερα ένα καθεστώς καταπιεστικό για τους πολίτες του και θρησκευτικά ακολουθεί το Σιιτικό δόγμα, δηλαδή είναι ακόμη πιο φανατικοί στην τήρηση των ισλαμικών επιταγών σε σχέση με την πλειοψηφία των υπολοίπων αραβικών κρατών που είναι Σουνίτες. Σαν λαός είναι αρκετά κλειστοί αλλά όχι εχθρικοί ως προς την Ελλάδα. Δεν έχουμε λοιπόν καμία δουλειά να κρατήσουμε έστω και για λίγο την πόρτα ανοιχτή για να περάσουν αεροπλάνα που θα αδειάσουν τις βόμβες τους στο Ιράν. Μόνον οι επιδόσεις τους στις επιστήμες και την τεχνολογία του περιβάλλοντος είναι πράγματα ευπρόσδεκτα εδώ και θα έπρεπε να μας είχαν ήδη προσελκύσει. Άνθρωποι που έχουν σπουδάσει στο Ισραήλ έχουν να λένε για το πόσο υψηλό είναι το επίπεδο ιδρυμάτων όπως το Technion και το Ινστιτούτο Weizman. Μακριά και αγαπημένοι και με το Ισραήλ λοιπόν, χωρίς γκολ εκατέρωθεν, μια ισοπαλία άνευ τερμάτων θα ήταν η καλύτερη εξέλιξη. Ας το πάρουν απόφαση οι Ταλεϋρανδίσκοι μας ότι θέλουν ακόμη πολλή προπόνηση για να παίξουν στα γήπεδα που ονειρεύονται να παίξουν, και αν η διπλωματία είναι το μεράκι και η αγάπη τους, για όλους τους παραπάνω λόγους ας μελετήσουν κι άλλο και ας θυμηθούν προς το παρόν το στίχο του ποιητή: «για της αγάπης τους καημούς είστε μικροί ακόμη»...