Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

7 στους 10 πτυχιούχους θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό



Επτά στους δέκα Έλληνες, οι οποίοι είτε έχουν ολοκληρώσει είτε ολοκληρώνουν τις σπουδές τους, θα εγκατέλειπαν ευχαρίστως την Ελλάδα για μια δουλειά στο εξωτερικό, ενώ τέσσερις στους δέκα έχουν ήδη ξεκινήσει ενέργειες για να μεταναστεύσουν, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Κάπα Research για «Το Βήμα».

Συγκεκριμένα, το 73,6% δηλώνει ότι θα έφευγε από την Ελλάδα, ενώ το 42% δηλώνει ότι έχει ήδη προβεί σε συγκεκριμένες κινήσεις για να το επιτύχει. Από εκείνους που επιθυμούν να εργαστούν στο εξωτερικό, το 66,4% το κάνει για να έχει καλύτερη ποιότητα ζωής συνολικά, το 44,7% για να βρει μια καλή δουλειά και το 32,6% για να διασφαλίσει περισσότερη αξιοκρατία στην εξέλιξή του. Η συντριπτική πλειοψηφία θέτει ως επιδιωκόμενο μισθό ένα ποσό της τάξεως των 1.500 ως 5.000 ευρώ.

Επίσης, το 60,7% δηλώνει ότι θα προτιμούσε μια θέση εργασίας με προοπτική καριέρας στο εξωτερικό παρά μια μόνιμη θέση εργασίας στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα.

Το 64,1% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι δεν μπορεί να εκπληρώσει τα όνειρά του και τους επαγγελματικούς του στόχους στην Ελλάδα. Το 54,9% θεωρούν ότι στην Ελλάδα έχει αρχίσει να αναπτύσσεται σήμερα ένα μεταναστευτικό ρεύμα αντίστοιχο με εκείνο της δεκαετίας του ΄60, καθώς στην πλειονότητά τους (86,2%) πιστεύουν ότι οι λύσεις που προτείνονται για την έξοδο της χώρας από την κρίση εξακολουθούν να αγνοούν τις δικές τους ανάγκες.

Περιγράφοντας το εργασιακό περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούνται οι νέοι σήμερα, και σύμφωνα με τις απαντήσεις των συμμετεχόντων στην έρευνα, το 62,7% εργάζεται με πλήρη απασχόληση, το 12,4% με καθεστώς μερικής απασχόλησης, ενώ το 24,5% δεν εργάζεται και αναζητεί δουλειά.

Από εκείνους που εργάζονται, το 40,6% απασχολούνται ως ιδιωτικοί υπάλληλοι γραφείου, 18,7% ως ελεύθεροι επαγγελματίες, 10,6% ως δημόσιοι υπάλληλοι, 6% ως τεχνίτες ή εργάτες και 4,4% ως ιδιοκτήτες επιχειρήσεων. Παράλληλα, από τους νέους ηλικίας 22 ως 35 ετών οι οποίοι εργάζονται, το 54% απασχολείται σε τομέα σχετικό με εκείνον που σπούδασε, το 26,65% απασχολείται σε αντικείμενο που έχει μερική σχέση με τις σπουδές του, ενώ το 19,2% απασχολείται σε εντελώς άσχετο αντικείμενο με τις σπουδές του.

Ερωτηθέντες για τους στόχους και τις προσδοκίες τους, σε ποσοστό 34% δηλώνουν ότι επιθυμούν γενικώς να έχουν δουλειά, ανεξαρτήτως με το πού θα απασχοληθούν, ενώ σε ποσοστό 26,4% θα ήθελαν να είχαν τη δική τους επιχείρηση. Το 15,5% θα επιθυμούσε να εργαστεί σε κάποια ιδιωτική επιχείρηση, το 10,6% θα ήθελε να εργαστεί ως αυτοαπασχολούμενος και το 9,2% να διοριστεί στο δημόσιο.

Στην ερώτηση «αν είστε (ή ήσασταν) άνεργος τι θα θέλατε να κάνετε», αναφέρουν ότι θα ήθελαν μια οποιαδήποτε δουλειά που θα είναι σταθερή και καλοπληρωμένη (22.1%) ή οποιαδήποτε δουλειά που θα είναι αντίστοιχη των σπουδών και της εμπειρίας τους το (21.1%). Μάλιστα, ένα ποσοστό 16,5% δηλώνει ότι θα δεχόταν οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη κι αν οι συνθήκες απασχόλησης ήταν συνθήκες «μαύρης εργασίας».

Πάντως, οι περισσότεροι προτιμούν μια θέση στον ιδιωτικό τομέα (51,5%) παρά στον δημόσιο τομέα (44,3%), ενώ το 73.5% είναι υπέρ της κατάργησης της νομιμότητας στο δημόσιο.

Τέλος, σε ερώτηση «από τι πιστεύετε ότι πάσχει κυρίως η αγορά εργασίας στην Ελλάδα», το 43% απαντά ότι υστερεί στη σύνδεσή της με το εκπαιδευτικό σύστημα, το 30.8% ότι είναι περισσότερο κλειστή και λιγότερο ελαστική σε σχέση με άλλες αγορές εργασίας και το 21.7% ότι υστερεί στο εύρος των επαγγελμάτων που προσφέρει σε σχέση με άλλες χώρες.

Η δημοσκόπηση διενεργήθηκε σε δείγμα 5.442 νέων από 22 ως 35 ετών, τελειόφοιτους ή απόφοιτους ΑΕΙ και ΤΕΙ, εκ των οποίων η συντριπτική πλειονότητα είτε αναζητεί δουλειά είτε εργάζεται αλλά με μη ικανοποιητικούς όρους.

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Probing the Dark Side of the Universe



Analysis by Jennifer Ouellette, for Discovery News

On July 13, 1998, the New Yorker featured one of its classic cartoons (by Jack Ziegler), depicting a TV newscaster somberly announcing, "Scientists revealed today that everything we thought we knew about the universe is wrongedy-wrong-wrong." That's pretty much sums up how the physics and astronomy crowd felt in 1998, when news broke that the expansion of our universe is actually accelerating, due to the effects of a mysterious thing called dark energy.

Ziegler's TV newscaster had a point: dark energy changed everything we thought we knew about the composition (and ultimate fate) of our universe. Scientists currently estimate it accounts for a whopping 72% of everything the universe is made of, followed by 24% dark matter, and 4% "normal" matter -- the latter being every star, galaxy, planet, and so forth contained in the cosmos. (My spousal unit, Caltech cosmologist Sean Carroll, is fond of telling how folks are always giving him grief that we only know about 4% of all the matter in the universe. "The miracle is that we understand 4%!" he exclaims.)

It's tough to probe dark energy to better understand its nature; it's pretty intangible stuff. At least with dark matter, we can study its gravitational influence on visible matter. But a paper appeared in Science last week outlining a new method for measuring dark energy, using data from NASA's Hubble Space Telescope.

The focus of the study, conducted by an international team of scientists, focused on a massive galaxy cluster known as Abell 1689 (pictured top). It's so massive that its gravitational influence creates a magnifying lens of sorts, such that the 34 or so galaxies behind it are split into multiple distorted shapes. This funhouse mirror effect is known as gravitational lensing, one of the more intriguing predictions Einstein made with his theory of general relativity.

Gravitational lensing is a useful tool for astronomers, because the way the light is bent by massive objects like Abell 1689 can shed light on things like dark matter and dark energy. For the latter, though, the scientists had to combine their Hubble data with other techniques, including careful building of precise mathematical models and maps of both the dark and "normal" matter that makes up the cluster, as well as ground-based measurements of the changing distance and speed at which all those background galaxies are hurtling away from us.

The result: The team of scientists were able to narrow the current range of scientific estimates about the effect of dark energy on our universe (usually denoted by the symbol w) by 30%. That result also takes into account data collected using other techniques: supernovae, X-ray imaging of galaxy clusters, and data from the Wilkinson Microwave Anisotropy Probe (WMAP). That's what JPL astronomer Eric Julio calls tackling the issue of dark energy from all sides.

Who cares how fast the universe is expanding, and why is that 30% significant? Well, if you know the rate of expansion, you can deduce the shape (geometry) of the universe, and that shape offers vital clues to our cosmic date. Or, as lead author Priyamvada Natarajan of Yale University put it in the official press release: "The content, geometry, and fate of the universe are linked, so if you can constrain two of those things, you learn something about the third."

See, matter curves space and time around it and gives rise to what we recognize as gravity. The more matter there is, the stronger the pull of gravity, and the more space will curve – making it more likely that expansion will halt and the universe will collapse back in on itself in the antithesis to the Big Bang, dubbed the “Big Crunch.”

If there’s not enough matter, the pull of gravity will gradually weaken as galaxies and other celestial objects move farther apart, and the universe will expand forever with essentially no end. Dark energy joins other evidence indicating a flat universe: not only will the universe expand for ever, the rate of that expansion will continue to accelerate.

These latest findings confirm previous results indicating that the nature of dark energy corresponds to a flat universe, and a universe that will expand faster and faster, with galaxies and stars getting further and further away from each other, even black holes evaporating into trace radiation, until all that's left is a cold, vast, nearly empty expanse in near-thermal equilibrium. That should keep Alvie in Annie Hall up at nights -- even if Brooklyn, per se, is not yet expanding at any perceptible rate.

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Ελλάδα-Ισραήλ 0-0;


του Άλκη Γαλδαδά, for protagon.gr

Έχω καταναλώσει όλα όσα γράφτηκαν στα ελληνικά έντυπα για τη συνάντηση Γιώργου Παπανδρέου-Μπέντζαμιν (χαϊδευτικά Μπίμπι) Νετανιάχου και τώρα με έχει πιάσει το στομάχι μου. Δεν θυμάμαι άλλη φορά γύρω από μια επίσκεψη αρχηγού κράτους να έχουν γραφτεί τόσο δραματικά πράγματα ενώ και η παρατήρηση και κάποιων σημαδιών από μόνη της σε βάζει σε σκέψεις για πολλούς. Σαν να ξύπνησαν όλοι ξαφνικά έχοντας δει ένα τρομερό όνειρο. Στο όνειρο υπήρχε η περιγραφή της εισβολής ισραηλινών αεροπλάνων από αέρα, στο Ιράν. Μιας εισβολής που διευκολύνθηκε να φθάσει μέχρι τη Γεωργία, προτεκτοράτο σήμερα Ηνωμένων Πολιτειών-Ισραήλ, από το άνοιγμα των αεροδιαδρόμων της Ελλάδας και της Βουλγαρίας, διότι Τουρκία και Σαουδική Αραβία κρατούσαν τους δικούς τους κλειστούς, ενώ πρώτα είχαν οι Έλληνες βοηθήσει τους Ισραηλινούς πιλότους και να... προπονηθούν σε σχέση με την επιχείρηση αυτή.

Το να έχεις τον Τούρκο γείτονα δεν είναι ό,τι καλύτερο. Αυτό είδα να το μαρτυρούν σε κάτι παμπάλαιες αφηγήσεις τους οι Κινέζοι(!). Έλεγαν για τους προγόνους των σημερινών Τούρκων, αγκυροβολημένους τότε στα σύνορα της Κίνας: «Πρόκειται για λαό αναξιόπιστο, που επιμένει να ζει σε βάρος των γειτόνων του μόνο κάνοντας επιδρομές και ληστείες αγαθών χωρίς εκείνοι να παράγουν τίποτα». Το να σε κυβερνούν εδώ και δεκαετίες άνθρωποι που δεν έχουν εμβαθύνει στη νοοτροπία των γειτόνων σε κάνει να νοιώθεις χειρότερα και από... Κινέζος.

Οι Έλληνες, αιώνια αφελείς, συνεχίζουν να βλέπουν για συμμάχους τους (περιστασιακά και προσωρινά) τους εχθρούς των μόνιμων εχθρών τους. Κάποτε πιστεύαμε ότι αν γίνει πόλεμος με την Τουρκία θα μας βοηθούσαν οι Κούρδοι(!!!) που θα ξεσηκωνόταν στην άλλη άκρη. Τώρα οι Κούρδοι έγιναν σχεδόν υπάλληλοι των Αμερικανών και των Ισραηλινών και για να κάνουν ένα βήμα πρέπει να είναι εφοδιασμένοι με γραπτή άδεια από αυτούς. Ξεχνούσαμε μάλιστα ότι και στα περιβόητα «σπασίματα» των ελληνικών καταστημάτων στην Πόλη πριν 60 περίπου χρόνια και στην εισβολή του Αττίλα, οι Τούρκοι είχαν μετακινήσει κόσμο από την μακρινή Ανατολία, στην πλειοψηφία τους Κούρδους, για εκτελεστικά όργανα, γιατί θεωρούσαν τους εαυτούς τους όχι αρκετά άγριους για τέτοιες δουλειές. Μετά πιστέψαμε ότι στη Συρία βρήκαμε ένα μόνιμο σύμμαχο αφού τσακωνόταν μια εποχή με την Τουρκία για τα νερά κάποιου φράγματος. Τώρα τα βρήκαν και είναι καλύτερα από ποτέ μεταξύ του κι εμείς τους κοιτάζουμε να παίζουν όντας κλεισμένοι απέξω. Μετά πιστέψαμε ότι οι Ισλαμιστές Τούρκοι ηγέτες ήταν καλύτεροι από τους στρατοκράτες Κεμαλιστές Τούρκους και αρχίσαμε να χαϊδευόμαστε μαζί τους αδιάντροπα και με ελαφρότητα δημόσια σε γάμους και βαπτίσεις. Τώρα νομίζουμε ότι οι αγκαλιές με το Ισραήλ θα κάνουν τους Τούρκους αν όχι να φοβηθούν, τουλάχιστον να ζηλέψουν. Η συστηματική, διεισδυτική και με εμπνεύσεις διπλωματία υπάρχει μόνο σαν αστείο στην Ελλάδα αρκεί να σκεφθούμε ότι τυπικό καλούπι, στην καλύτερη περίπτωση, Έλληνα διπλωμάτη είναι αυτό του κ. Αβραμόπουλου και να σκεφθούμε επίσης ποιοί ήταν τα τελευταία 20 χρόνια Υπουργοί Εξωτερικών.

Εννοείται πως όταν στα ταξίδια μας συναντιόμαστε με Τούρκους και Ισραηλινούς, ανθρώπους σαν κι εμάς, τα βρίσκουμε. Είναι αλήθεια, μου το διηγήθηκαν ηλικιωμένοι Μικρασιάτες, που ήταν νεαρά παιδιά στους διωγμούς του 1922, ότι οι Τούρκοι κάτοικοι των χωριών έκλαιγαν όταν τους έβλεπαν να φεύγουν και μερικοί μάλιστα έλεγαν στους Έλληνες: «πού φεύγετε και μας αφήνετε;». Σήμερα όμως οι διαφορές μας δεν είναι με τους λαούς αλλά με τις ηγεσίες του Ισραήλ και της Τουρκίας. Και αυτές οι ηγεσίες τώρα παίζουν παιχνίδια για να κρατηθούν στην εξουσία. Τα συμφέροντά τους όμως είναι τέτοια που δεν τους επιτρέπουν να τα έχουν σπάσει για καιρό, θα τα ξαναβρούν και η φάπα, στο σβέρκο του ελληνικού λαού και όχι των σημερινών κυβερνητικών στελεχών, θα πέσει και από τις δυο πλευρές. Η πιο ρεαλιστική εκτίμηση για τις σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ είναι αυτή του Stratfor, αμερικανικού Ινστιτούτου αναλύσεων, με δεσμούς με το Πεντάγωνο. Με δυο λόγια οι τύποι εκεί είχαν πει ήδη από τον Ιούλιο ότι η Ελλάδα σήμερα γεωπολιτικά είναι ένας εξουθενωμένος, μοναχικός νάνος και στους ώμους του πατάει τώρα το Ισραήλ με τη φρούδα ελπίδα ότι έτσι θα ερεθίσει την Τουρκία.

Έχουμε και έναν πρωθυπουργό που το βίτσιο του είναι τα βράδια στο σπίτι να κάνει μπροστά στον καθρέφτη τον μεσολαβητή για κάθε είδους καβγάδες ανά τον κόσμο, και το πρωί βγαίνοντας από το σπίτι να ζει ακόμη την φαντασίωσή του. Και έτσι φτάσαμε στα «Γιώργο μου, Μπίμπι μου» επάνω στο πλοίο για τον Πόρο. Αλλά αυτό δεν είναι εξωτερική πολιτική. Ούτε μπορεί η Ελλάδα να λύσει, ούτε καν να βοηθήσει να λυθεί το Παλαιστινιακό. Και εδώ να πούμε κάτι που δεν γράφεται και πολύ αλλά είναι σημαντικό. Τους Παλαιστινίους δεν τους γουστάρουν ούτε οι υπόλοιποι Άραβες. Διότι είναι λαός με μεγάλες ικανότητες και όπου βρεθούν στον αραβικό κόσμο έξω από το γκέτο που τους έχουν υποχρεώσει να ζουν οι Ισραηλινοί, διαπρέπουν. Μια χαρά λοιπόν βολεύονται οι γύρω που ο λαός αυτός είναι κλεισμένος άθελά του στο σιδερένιο κλουβί του και βολεύονται και οι Άραβες να μην έχουν οι Παλαιστίνιοι κράτος με οντότητα. Εμείς βέβαια καλά κάνουμε και συμπάσχουμε, όσοι συμπάσχουμε με αυτό το μαρτυρικό λαό, αλλά είναι βλακείες αυτά που γράφονται ότι θα προβούν σε αντίποινα σε βάρος μας οι άλλες αραβικές χώρες επειδή ήλθαμε πιο κοντά στο Ισραήλ και άρα πιο μακριά από την Παλαιστίνη. Ούτε κινδυνεύουμε να μην επενδύσουν οι Άραβες σε αντίποινα. Όσοι έχουν χρήματα επενδύουν όπου τους συμφέρει, είδαμε άλλωστε και υποσχέσεις όπως του Καντάφι και άλλων αράβων τι αέρας κοπανιστός ήταν. Επίσης είναι αδιανόητο να γράφουν κάποιοι ηλίθιοι ότι τώρα θα έχουμε τρομοκρατικές επιθέσεις από τους Ισλαμιστές επειδή προσεγγίζουμε το Ισραήλ. Είναι σαν να τους λέμε ελάτε και επιτεθείτε μας, εμείς σας έχουμε ήδη δικαιολογήσει. (Αλήθεια, γιατί σε πολλές εφημερίδες δημοσιεύθηκαν άρθρα και αναλύσεις χωρίς υπογραφή από κάτω; Γιατί στις φωτογραφίες από την επίσκεψη σαν να είχε πέσει γραμμή στους φωτογράφους να μην εμφανίζονται άλλα πρόσωπα πλην των δυο ηγετών; Επειδή χρέη διπλωματών εκτελούσαν πράκτορες της Μοσάντ λόγω απεργίας των ισραηλινών διπλωματών και δεν έπρεπε να δούμε τα πρόσωπά τους;). Αυτά για τη σημειολογία.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις όμως έχουν επίσης φερθεί ηλίθια στο ζήτημα των θρησκευτικών δικαιωμάτων των Μουσουλμάνων της χώρας. Είναι απίστευτο για κράτος να πρέπει να ζητάει την άδεια του κάθε κακομαθημένου ορθόδοξου Μητροπολίτη για να οικοδομηθεί ναός λατρείας και νεκροταφείο ενός άλλου δόγματος. Σαν να ρωτάς ένα φούρναρη αν επιτρέπει να χτιστεί δίπλα του άλλος φούρνος. Αρκετό κακό έχει προξενήσει η εκκλησία όποτε ανακατεύτηκε με την πολιτική, ας αφήσει τον τόπο ήσυχο και ας αναγγείλουν επιτέλους αυτοί που μας κυβερνούν ότι δίνουν χώρο για τζαμί και στην πρωτεύουσα και αλλού. Για να μην υφίστανται τις ήττες τη μια μετά την άλλη και να φαίνεται τώρα στον υπόλοιπο κόσμο ότι ο Ερντογάν απαίτησε να αποκτήσουν στην Ελλάδα χώρο λατρείας οι Μουσουλμάνοι.

Σε ήττα επίσης εξελίχθηκε και η υπόθεση της Παναγίας Σ(τ)ουΜελά την περασμένη εβδομάδα. Ο μηχανισμός προβολής που διαθέτει ο υπερ-φιλόδοξος Πατριάρχης Βαρθολομαίος φούσκωσε ανυπόφορα το γεγονός για την ελληνική πλευρά και ο Ερντογάν απλά μας ευχαριστεί σήμερα για τη βλακεία μας. Εμείς έπρεπε να κρατήσουμε το γεγονός χαμηλά, μια φωτογραφία το πολύ και φθάνει, γιορτάζοντας εσωτερικά, απολαμβάνοντας μέσα μας ό,τι έγινε, κατανοώντας ότι η υπερ-προβολή μιας αυτονόητης τελετής έδινε εκτός από εκατομμύρια ευρώ και πόντους στους Τούρκους, που δεν παρέλειψαν να τους πάρουν από τη διεθνή κοινή γνώμη. Εννοείται ότι τώρα δεν θα πρέπει να τους αρνούμαστε αντίστοιχες αυτονόητες κινήσεις σχετικές με τη δική τους θρησκεία. Επιπλέον θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η μόνη πίεση που μπορεί να ασκήσει σήμερα η Ελλάδα στην Τουρκία είναι ο τουρισμός και τίποτα άλλο. Αν σταματούσε για λίγο η ροή Ελλήνων ψωνιστών και ηδονιστών προς τη γειτονική χώρα αυτό μόνο θα έκαιγε κάπως τους αλαζόνες απέναντί μας κυβερνήτες της.

Το Ιράν είναι αρκετά μακριά μας, διαθέτει σήμερα ένα καθεστώς καταπιεστικό για τους πολίτες του και θρησκευτικά ακολουθεί το Σιιτικό δόγμα, δηλαδή είναι ακόμη πιο φανατικοί στην τήρηση των ισλαμικών επιταγών σε σχέση με την πλειοψηφία των υπολοίπων αραβικών κρατών που είναι Σουνίτες. Σαν λαός είναι αρκετά κλειστοί αλλά όχι εχθρικοί ως προς την Ελλάδα. Δεν έχουμε λοιπόν καμία δουλειά να κρατήσουμε έστω και για λίγο την πόρτα ανοιχτή για να περάσουν αεροπλάνα που θα αδειάσουν τις βόμβες τους στο Ιράν. Μόνον οι επιδόσεις τους στις επιστήμες και την τεχνολογία του περιβάλλοντος είναι πράγματα ευπρόσδεκτα εδώ και θα έπρεπε να μας είχαν ήδη προσελκύσει. Άνθρωποι που έχουν σπουδάσει στο Ισραήλ έχουν να λένε για το πόσο υψηλό είναι το επίπεδο ιδρυμάτων όπως το Technion και το Ινστιτούτο Weizman. Μακριά και αγαπημένοι και με το Ισραήλ λοιπόν, χωρίς γκολ εκατέρωθεν, μια ισοπαλία άνευ τερμάτων θα ήταν η καλύτερη εξέλιξη. Ας το πάρουν απόφαση οι Ταλεϋρανδίσκοι μας ότι θέλουν ακόμη πολλή προπόνηση για να παίξουν στα γήπεδα που ονειρεύονται να παίξουν, και αν η διπλωματία είναι το μεράκι και η αγάπη τους, για όλους τους παραπάνω λόγους ας μελετήσουν κι άλλο και ας θυμηθούν προς το παρόν το στίχο του ποιητή: «για της αγάπης τους καημούς είστε μικροί ακόμη»...

Der Spiegel: Πώς πολεμούν τους επενδυτές στην Κρήτη



Πολυσέλιδο άρθρο αφιερώνει το περιοδικό Der Spiegel στα επενδυτικά σχέδια των Κινέζων στην Κρήτη, στο Τιμπάκι. Περιγράφει τα περιβαλλοντικά προβλήματα, αλλά και τα διλλήματα από το νέο οικονομικό περιβάλλον της Ελλάδας. Ρεπορτάζ του Manfred Ertel δημοσιεύεται στο νέο τεύχος της εβδομαδιαίας πολιτικής επιθεώρησης Der Spiegel, που κυκλοφορεί σημερα Δευτέρα, με τίτλο «Οι απόγονοι των Χίπις» και υπότιτλο «Global Village: Πώς πολεμούν τους ξένους επενδυτές στην Κρήτη».

Άρθρο του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel, όπως μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε από την ιστοσελίδα sofokleous10.gr

Το ρεπορτάζ αναφέρεται στο ενδιαφέρον κινέζων επενδυτών για την κατασκευή λιμένος εκφόρτωσης εμπορευματοκιβωτίων στο Τιμπάκι, στις αντιδράσεις κατοίκων, ξενοδόχων και περιβαλλοντικών οργανώσεων για την «οικολογική καταστροφή», που θα συνεπαγόταν η υλοποίηση του έργου, αλλά και στην άμεση ανάγκη επενδύσεων στην Ελλάδα, η οποία πλήττεται από την οικονομική κρίση.

«Τίποτα όπως πριν»

Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Το λιμάνι των ΧανίωνΜερικές φορές ο Θανάσης Κτιστάκης αισθάνεται ότι του θυμίζουν παλιές κακές εποχές. Εκείνες τις ημέρες, που ο πατέρας του Γεώργιος, μαζί με πολιτικούς φίλους του, αγωνιζόταν στα βουνά της Κρήτης εναντίον της ελληνικής στρατιωτικής δικτατορίας και κάθε νέος υποστηρικτής του αγώνα σήμαινε μια μικρή νίκη κατά των συνταγματαρχών. Ανήκε στα πρώτα μέλη του ΠΑΣΟΚ στην Κρήτη, όταν έπεσε η χούντα το 1974. Από το 1987 μέχρι το 1994 διετέλεσε δήμαρχος των κοινοτήτων Καμηλάρι, Καλαμάκι, Φαιστός και Άγιος Ιωάννης, στον ωραιότερο κόλπο της νότιας Κρήτης. ‘Πάντοτε έκανα αυτό που μπορούσα να κάνω’, λέει ο Κτιστάκης. Σήμερα είναι εκπρόσωπος του συλλόγου γονέων στο σχολείο, όπου φοιτούν οι κόρες του.

Τώρα πρέπει και πάλι να αντιπαρατεθεί με έναν πανίσχυρο εχθρό. Κινέζοι επενδυτές σχεδιάζουν να κατασκευάσουν ένα τεράστιο λιμάνι εκφόρτωσης εμπορευματοκιβωτίων στον κόλπο κοντά στο Τιμπάκι, εκεί που αρχίζει η γραφική, μήκους τριών χιλιομέτρων περίπου αμμώδης παραλία. Εκεί, όπου οι υπό εξαφάνιση θαλάσσιες χελώνες έχουν τις φωλιές τους και μεγάλο κομμάτι των ακτών βάσει κοινοτικής οδηγίας τελεί υπό περιβαλλοντική προστασία. Οι επενδυτές μπορούν να βασίζονται στη στήριξη των κομματικών φίλων του Κτιστάκη στην Αθήνα. Γιατί η κυβέρνηση χρειάζεται κάθε ‘σεντ’ στη μάχη κατά της χρεοκοπίας.

Εδώ και πολλά χρόνια οικολογικά συνειδητοποιημένοι αγρότες και ενοικιαστές δωματίων στον κόλπο του Κομού επένδυσαν στον τουρισμό και ενέδωσαν στις μεγάλες ξενοδοχειακές αλυσίδες ή στους οικοδομικούς ομίλους. Ακόμη και ο Κτιστάκης, που ενοικιάζει δωμάτια, παράγει βιολογικό ελαιόλαδο και κρασί. ‘Ήμασταν περήφανοι που εδώ ήταν τα όρια για όλους τους κερδοσκόπους’, λέει ο ίδιος.

Τώρα όμως αναμένεται να δημιουργηθεί εδώ, στη λεπτή άμμο, ένα σύγχρονο λιμάνι εμπορευματοκιβωτίων, με τρία έως τέσσερα χιλιόμετρα μόλους και προβλήτα μήκους 1200 μέτρων. Γι’ αυτό ο ρηχός κόλπος θα πρέπει να εκσκαφεί σε βάθος μέχρι και 17 μέτρα. «Μετά δεν θα είναι πια τίποτα εδώ, όπως ήταν πριν», λέει ο Κτιστάκης.

Νέες καταλήψεις;

Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Επενδυτική επιδρομή των Κινέζων; Το σχέδιο υπάρχει εδώ και πέντε χρόνια. Όταν ο Κτιστάκης – με τα ψαρά μαλλιά και την κοιλίτσα – άκουσε πρώτη φορά γι’ αυτό, μάζεψε επειγόντως τους γείτονες να τους μιλήσει. Ανθρώπους, που – όπως αυτός – είχαν αποφασίσει να ζήσουν στο Καλαμάκι, επειδή σέβονται τη φύση. Στην αρχή ήταν 25 άτομα, διάφοροι ντόπιοι, αλλά και άλλοι από το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γερμανία, που ήλθαν εδώ την εποχή, που οι Χίπις έτρεχαν σωρηδόν στα Μάταλα, πίσω από τον κόλπο και στις περίφημες σπηλιές έκαναν τα ‘τσιγαριλίκια’ τους.

Έτσι, ήταν κυρίως οι απόγονοι των Χίπις εκείνοι, που – με τις καλές διασυνδέσεις στην πατρίδα τους - μετέφεραν στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες τις διαμαρτυρίες των Κρητών. Έκαναν κατάληψη των γραφείων της περιφέρειας στο Ηράκλειο, άσκησαν πιέσεις στα κόμματα, κινητοποίησαν κόσμο μέσω του διαδικτύου, έκαναν καταχωρίσεις από όλα τα μέρη του κόσμου. Όλοι οι δήμαρχοι των περιοχών γύρω από τον κόλπο της Μεσσαράς ήταν μαζί τους, ανεξαρτήτως κόμματος. Κάποια στιγμή, πριν από έναν χρόνο, νόμισαν ότι κέρδισαν τη μάχη, το ‘πρότζεκτ’ πάγωσε. ‘Κερδίσαμε καθαρά το παιχνίδι’, λέει ο Κτιστάκης.

Αλλά τώρα επαπειλείται επαναληπτικός αγώνας, που δεν τον είχαν υπολογίσει και δεν μπορούσαν να το κάνουν. Γιατί η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει και η κυβέρνηση χρειάζεται επειγόντως επιπλέον έσοδα.

Ήδη έχει προγραμματισθεί η κατασκευή νέου αεροδρομίου στο κέντρο του νησιού, κοντά στο Τιμπάκι. Η ελληνίδα Υπ. Οικονομίας και Ναυτιλίας επιδιώκει ανοιχτά επενδύσεις δισεκατομμυρίων από την Κίνα.

Όλα στους Κινέζους;

Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Θα επηρεαστεί το περιβάλλον;Ο περιφερειάρχης Ηρακλείου λέει ότι το λιμάνι θα είναι έτοιμο το αργότερο σε πέντε χρόνια. Τους επόμενους μήνες κιόλας η κυβέρνηση θα λάβει τις σχετικές αποφάσεις. Επενδυτές υπάρχουν αρκετοί. Οι Νοτιοκορεάτες και οι Άραβες του Ντουμπάι θα συμμετείχαν ευχαρίστως, αλλά όλα δείχνουν ότι η κρατική επιχείρηση China Ocean Shipping Company (Cosco) θα πάρει τη δουλειά.

Μόλις ανέλαβε άλλωστε το λιμάνι εμπορευματοκιβωτίων του Πειραιά έναντι 3,4 δις. ευρώ για 35 χρόνια. Οι Κινέζοι ενδιαφέρονται και για τον ελλειμματικό ΟΣΕ, για νέα κέντρα logistics και για άλλα λιμάνια. Η Ελλάδα – λένε – θα γίνει η ‘πύλη της Κίνας στην Ευρώπη’ και θα ανταγωνιστεί το Ρότερνταμ. Η Ελλάδα θα γίνεται όλο και πιο κινέζικη.

Η Cosco θέλει να επενδύσει στην Κρήτη τουλάχιστον 500 εκατομ. Ευρώ. Περίπου 2 εκατομ. κοντέινερ θα μπορούσαν έτσι να φτάνουν από εδώ – κόβοντας δρόμο – στη νότιο Ευρώπη και στα Βαλκάνια. Τον Ιούνιο ο αναπληρωτής π/θ του Πεκίνου Zhang Dejiang υπέγραψε στην Αθήνα συμφωνίες δισεκατομμυρίων. Το ταξίδι του αφορούσε και την Κρήτη. ‘Έρχονται οι Κινέζοι’, έγραφαν πανηγυρίζοντας οι ελληνικές εφημερίδες.

Για τις σχεδιαζόμενες εξορύξεις πετρελαίου της ΒΡ, μεταξύ Κρήτης και ακτών της Λιβύης, το λιμάνι στο Τιμπάκι θα διάνοιγε νέες στρατηγικές προοπτικές – ως πρώτος σταθμός από τη Ν.Α. Ασία,μετά τη διέλευση από τη διώρυγα του Σουέζ.

Αυτό θα σήμαινε περίπου 800 νέες θέσεις εργασίας. Όμως εδώ αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν. Όπως λέει ο Κτιστάκης, σ’ αυτή την περίπτωση θα χάνονταν περίπου 6500 τουριστικές κλίνες. Και μετά διηγείται την ιστορία του Prato, της μοναδικής πρωτεύουσας της ιταλικής υφαντουργικής βιομηχανίας. ‘Εκεί δουλεύουν πλέον Κινέζοι σε κινεζικές επιχειρήσεις, με κινεζικούς πολύ χαμηλούς μισθούς υπό κινεζικές συνθήκες. Μόνο τα ρούχα φέρουν την ετικέτα made in Italy’, λέει.

Γι’ αυτό θα κάνει ό,τι μπορεί, για να σταματήσει το έργο για το λιμάνι – για δεύτερη φορά – προκειμένου να σώσει τον κόλπο του. Και μαζί την ιστορία των Ματάλων και των σπηλιών.

Πρόστιμο 42 εκατ. δολαρίων στη Blackwater



Πρόστιμο ύψους 42 εκατ. δολαρίων θα καταβάλει η ιδιωτική εταιρία ασφάλειας Xe, γνωστή ως πρότινος με την ονομασία Blackwater Worldwide, για την παραβίαση περιορισμών στις εξαγωγές που ισχύουν στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την εφημερίδα The New York Times.

Το πρόστιμο επιβλήθηκε για εκατοντάδες παραβιάσεις, περιλαμβανομένων της εξαγωγής όπλων που δεν επιτρέπονται στο Αφγανιστάν και την παροχή εκπαίδευσης ελεύθερων σκοπευτών σε αστυνομικούς στην Ταϊβάν, έγραψαν οι Times, επικαλούμενες πηγές της εταιρίας και της κυβέρνησης του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα που είναι σε θέση να γνωρίζουν τις λεπτομέρειες της υπόθεσης.

Η Blackwater έγινε γνωστή όταν στελέχη της που φρουρούσαν μια οχηματοπομπή στο Ιράκ άνοιξαν πυρ σε μια πολυσύχναστη πλατεία της Βαγδάτης το Σεπτέμβριο του 2007, σκοτώνοντας 17 άμαχους.

Μετά από μακροσκελείς διαπραγματεύσεις ανάμεσα στη Xe και νομικούς στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, κατέληξαν σε διακανονισμό με αποτέλεσμα η εταιρία να αποφύγει ποινική δίωξη.

Πέντε στελέχη της εταιρίας αντιμετωπίζουν διώξεις για παράνομο οπλισμό, ενώ δύο πρώην εργαζόμενοί της διώκονται για τις δολοφονίες δυο Αφγανών στην Καμπούλ τον Μάιο του 2009.

Ωστόσο, παρά το πρόστιμο, η Xe εξακολουθεί να μπορεί να συμμετέχει σε κυβερνητικούς διαγωνισμούς, τόνισαν οι Times.

Πηγή: TVXS

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

A 'Double Planet' Seen From Mercury


Image credit: NASA

Analysis by Ray Villard, for Discovery News

I never cease to be humbled and amazed when I see our Planet Earth reduced to a pinpoint when photographed from elsewhere in the solar system. So far, our planet-roaming spacecraft have taken tourist snapshots of Earth as seen from Mars, Saturn, and beyond Pluto’s obit.

But this latest view from NASA’s MESSENGER (MErcury Surface, Space ENvironment, GEochemistry and Ranging) spacecraft is a jaw-dropper.

If in some parallel universe Mercury had intelligent life, its science equivalent of Galileo would have cataloged Earth as a “double planet,” because our moon is so comparatively large next to Earth.

In fact, recent news from NASA's Lunar Reconnaissance Orbiter shows that the moon is a geologically active world. Call it a “satellite planet” -- a teasing oxymoron introduced by Pluto explorer Alan Stern.

In fact this kind of humbling photograph makes the debate over planet-size -- as in the case of the Pluto hysteria – seem irrelevant. Face it, we like on a speck of cosmic dust.

Views like this momentarily lift us from the gravitational pull of our warlike species. It makes all of our political fights, conflicts and upheavals seem puny and irrelevant against the velvet black backdrop of a star sprinkled infinite universe. You might imagine such a view from standing alongside the thrones of mythological gods.

The snapshot was not taken for inspiration but for science. It’s part of MESSENGER's campaign to search for vulcanoids. These aren't Mr. Spock mutants, but small rocky objects that might exist in orbits between Mercury and the Sun.

Carl Sagan was first taken aback by the distant Earth perspective when the Voyager 1 spacecraft photograph Earth from 3.7 billion miles away in 1990. He was inspired to write the 1994 book, “Pale Blue Dot: A Vision of the Human Future in Space.”

Ok, so what if Earth is just a dot in the picture? Well, it’s incredible to think that dot encompasses all the achievements, joys, fears, and tears of the 100 billion people who have occupied this celestial pebble since the dawn of our species.

Mars Voyage Could Leave Crew Dangerously Weak

Content provided by AFP

If a human ever sets foot on Mars, will it be a giant step or an exhausted shuffle?

Long-term space flight so weakens fitness that an astronaut heading to the Red Planet may lose up to half the power in key muscles in the course of the mission, scientists have found.

The loss -- equivalent to a crew member aged between 30 and 50 returning home with the muscles of an 80-year-old -- would add a major danger to a trip already laden with peril, they said.

Researchers led by Robert Fitts, a professor of biology at Marquette University in Milwaukee, Wisconsin, took tiny samples of tissue from the calf muscles of nine U.S. and Russian astronauts who spent around six months on the International Space Station (ISS).

The biopsies, taken 45 days before launch and on the day of return, showed dramatically how muscles atrophy in zero gravity.

The losses in fiber mass, force and power translated into a decline of more than 40 percent in the capacity for physical work, Fitts reported.

Ironically, beefing up before the trip had no impact on muscle loss. In fact, crew members who began with the biggest muscles turned out to have the biggest decline in muscle fitness.

Under one NASA scenario, a return trip to Mars using current rocket technology would take around three years, if a one-year stay on the planet is factored in.

If so, the decline in the most-affected muscles such as the calf could approach 50 percent, said Fitts.

Astronauts would tire faster doing even routine tasks, especially if they donned a space suit, and on returning to terrestrial gravity they could be so weak they might be unable to evacuate their spacecraft quickly in an emergency.

The paper has been published online by The Journal of Physiology, and will appear in print next month.

Muscle loss is a well researched area in space medicine, but this is the first to include specific analysis of muscle cells on long-duration missions.

Fitts said the results should not discourage humans from venturing farther into space.

"Manned missions to Mars represent the next frontier, as the Western Hemisphere of our planet was 800 years ago," he said. "Without exploration, we will stagnate and fail to advance our understanding of the Universe."

Even so, the findings clearly show the need to improve fitness regimes in space so that astronauts are exposed to high-resistance exercise and the kinds of motions they experience on Earth, he said.

Muscle loss adds to the long list of hazards facing a trip to Mars.

In addition to technical dangers, astronauts face cancer-causing damage to DNA from cosmic radiation, loss of bone density and mental stress from prolonged incarceration.

In June, six men from Europe, Russia and China were locked away in a mock spaceship in a Moscow research institute for a year and a half to simulate a manned mission to Mars.

The 520-day experiment comprises 250 days for the outward trip, 240 days for the return but only 30 days on the Martian surface.

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

«Εμένα είπες Ελληνάρα;»



Του Κώστα Λεονταρίδη στην Καθημερινή της 7/8/2010

Σε γενικές γραμμές, αλλού το κράτος δεν επιτρέπει σε κάποιους να δρούν σαν να είναι εκ γενετής υπέρτεροι των υπολοίπων, οι άτυποι δείκτες και οι άγραφοι νόμοι προνομιακής μεταχείρισης πολιτών διαφέρουν πολύ από τους δικούς μας. Η δική μας διχοστασία και επιθετικότητα απέναντι στον πλησίον έχει βαθιές ρίζες. Μετά τέσσερις αιώνες υποδούλωσης στους Οθωμανούς –ο όρος σκλαβιά αδικεί πολλούς προγόνους μας που ζούσαν σαν μπέηδες– τα κυρίαρχα γεγονότα που συνέθεσαν τη νεοελληνική πραγματικότητα ήταν συνεχείς και άγριες εσωτερικές αντιπαλότητες, πόλεμοι, εμφύλιος, δικτατορίες, κοινωνικοί διχασμοί.

Δύσκολα θα βρείς άλλο κράτος που από τη σύστασή του κουβαλά τόσο βαρίδια και ένα λαό που με τη λογική του ανήκει στη Δύση ενώ η ψυχή του τέρπεται από ανατολίτικη νοοτροπία και οι συνήθειές του προς τα εκεί γέρνουν. Μπαξίσι, ρουσφέτι, χαράτσι, κεμπάπ, ιμάμ, «χίλιες και μία νύχτες» και πάει λέγοντας... Με απαξιωτικό πρόσημο τη λέξη «Ελληναράδες», μια νεοσυσταθείσα κάστα ευγενών του ευρύτερου πνεύματος και των δυσνόητων στη μάζα τεχνών χάραξε μια νοητή γραμμή. Στη μία πλευρά βρίσκονται οι ίδιοι, που κακιά μοίρα το ’φερε να γεννηθούν σε αυτό τον τόπο, αυτοί οι τόσο προικισμένοι και αψεγάδιαστοι. Στην αντίπερα όχθη είναι το βασίλειο των «κάφρων», δηλαδή εκείνων που αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας μας και δεν την αφήνουν να υψωθεί σε επίπεδα ιδανικής πολιτείας.

Στους «Ελληναράδες» απαντώνται, ωστόσο, πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι και άξεστοι, δουλευταράδες και τεμπέληδες, προνομιούχοι και μη. Τα χαρακτηριστικά του «Ελληνάρα» είναι παραδοσιακά: πετάει τα σκουπίδια όπου βρει, οδηγεί σαν υποψήφιος δολοφόνος, ουρλιάζει σε δημόσιο χώρο, οι δικές του απολαύσεις και τα συμφέροντά του είναι πάνω από όλα κι όλους. Ο άκρατος εγωτισμός είναι ο συνδετικός κρίκος αυτών των ανόμοιων ανθρώπων, που αλληλοκαταγγέλλονται ως «Ελληναράδες», αλλά όλοι με τη σειρά τους συμφωνούν με την κάστα των «υπεράνω» στο εξής: για τα όποια χάλια, πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι.

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Λύθηκε το μυστήριο του Τριγώνου των Βερμούδων;



Το μυστήριο του Τριγώνου των Βερμούδων, που έχει κατά καιρούς καταστεί υπεύθυνο για τις εξαφανίσεις εκατοντάδων πλοίων και αεροσκαφών, υποστηρίζει πως έλυσε ένας Αυστραλός ερευνητής. Όπως λέει ο καθηγητής Joseph Monaghan δεν πρόκειται ούτε για εξωγήινους, ούτε για την χαμένη Ατλαντίδα, όπως έχει κατά καιρούς ακουστεί, αλλά για γιγαντιαίες φυσαλίδες μεθανίου, οι οποίες όταν αρχίζουν την άνοδο προς την επιφάνεια της θάλασσας εκτοπίζει το νερό.

Το Τρίγωνο των Βερμούδων είναι μια τριγωνική γεωγραφική περιοχή ανάμεσα στις Βερμούδες, το Πουέρτο Ρίκο και την Φλώριντα των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι αναφορές για ανεξήγητα συμβάντα αρχίζουν από το 1940. Μερικά από τα πλοία που εξαφανίστηκαν, βρέθηκαν αργότερα τελείως εγκαταλελειμμένα, ενώ άλλα δεν εντοπίστηκαν ποτέ χωρίς να στείλουν κανένα σήμα κινδύνου. Ένα εντυπωσιακό περιστατικό ήταν η εξαφάνιση του πυρηνικού υποβρυχίου «Scorpion» τον Μάιο του 1968: αν και ανακαλύφθηκε μερικούς μήνες αργότερα στον πυθμένα του ωκεανού, δεν κατέστη δυνατόν να δοθεί μια εξήγηση για το δυστύχημα.

Σύμφωνα με την έρευνα του καθηγητή Ωκεανογραφίας του πανεπιστημίου της Μελβούρνης, Joseph Monaghan, κάτω από τον πυθμένα του Ατλαντικού Ωκεανού στην περιοχή που αποκαλείται τρίγωνο των Βερμούδων, βρίσκονται τεράστια αποθέματα μεθανίου. Ασθενείς σεισμικές δονήσεις είναι πιθανό να απελευθερώνουν μεγάλες ποσότητες του αερίου, δημιουργώντας «κενά» στη θάλασσα και παρασύροντας όποιο πλοίο ή αεροπλάνο τυγχάνει να βρίσκεται στην περιοχή.

«Το μεθάνιο σε μεγάλα βάθη είναι υγροποιημένο και υπό πίεση. Όταν όμως βρει μια οδό διαφυγής και αρχίσει την άνοδό του προς την επιφάνεια της θάλασσας μετατρέπεται σε αέριο που διαστέλλεται γεωμετρικά. Όποιο πλοίο βρεθεί στο σημείο, χάνει κυριολεκτικά το νερό από κάτω του, με αποτέλεσμα να βυθιστεί χωρίς να αφήσει ίχνη. Το ίδιο συμβαίνει και με όποια αεροσκάφη πετούν πάνω από την περιοχή, που χάνουν την στήριξή τους και συντρίβονται στο κενό που αφήνει από κάτω της η φυσαλίδα - δολοφόνος», εξηγεί ο καθηγητής.

Πηγή: TVXS

Saturn's North Pole Hexagon Mystery Solved?



Analysis by Nicole Gugliucci, for Discovery News

I'll admit, I did a double-take when I first saw the pictures of the hexagon at Saturn's north pole. We don't see too many regular polygons in astronomy. It makes me think of Ellie Arroway's (played by Jody Foster) ominous line in the movie Contact upon seeing the geometric patterns of light on a distant planet: "They're alive."

It also begs the question: Is it natural? And how can it be? To find out, physicists at the University of Oxford have recreated the hexagon in the lab. They've found that a regular, pointy shape is indeed a natural phenomenon in this case.

The hexagon was first detected by the Voyager missions in the 1980s. Infrared mapping of the strange shape by Cassini in 2006 showed that it had survived for at least 25 years.

In 2006, Cassini confirmed the Voyager Program's observations of Saturn's hexagon, what did scientists make of it at the time? (NASA)The Oxford researchers made a model of Saturn's North Pole. A slowly-spinning cylinder of water represented Saturn's atmosphere, and a small, rapidly-spinning ring represented a jet stream. They added some fluorescent green dye, and got a pretty well-defined hexagon.

By playing with the speed of the ring, the researchers could make nearly any shape that they wanted. The greater the difference in speed between the water and the ring, the fewer sides the polygon had. The shape seems to be bound by eddies that slowly orbit and confine the inner ring into the polygon.

Apparently, these shapes are not uncommon in fluid dynamics and can even be seen in hurricanes. This seems to be an example of a well-known phenomenon in one field being relevant to another in a completely unexpected way. But it takes a while for each community to be aware of the other one's results.

Watch the video of the laboratory hexagon growing (credit: Anna Barbosa Agular):

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

«Διαρροή εγκεφάλων απειλεί την Ελλάδα»


«Το σκεπτόμενο μέρος του έθνους μαζεύει απογοητευμένο τα μπογαλάκια του» είναι ο τίτλος του άρθρου του Arjen van der Ziel, ανταποκριτή στην Κωνσταντινούπολη της ολλανδικής εφημερίδας Volkskrant, ενώ στον υπέρτιτλο σημειώνεται: «Διαρροή εγκεφάλων απειλεί την Ελλάδα».

Το άρθρο αναφέρει τα ακόλουθα:

Ο Ωρωπός, μια ελληνική παραλιακή πόλη, γίνεται το καλοκαίρι ένας παράδεισος διακοπών. Αλλά οι πειρασμοί του καλοκαιριού δεν απευθύνονται στον 41χρονο Παύλο Περλάτη. Ο μάνατζερ τηλεπικοινωνιών που κάθεται σε μια παραθαλάσσια βεράντα, λέει πως έχασε την εργασία του, πριν από επτά μήνες και πως δεν καταφέρνει να βρει νέα εργασία. «Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι κάποιος σαν εμένα, με πτυχίο και δεκαπέντε χρόνια εμπειρίας, δεν θα μπορούσε να βρει δουλειά. Τους τελευταίους μήνες σκοτώθηκα να ψάχνω, αλλά η αγορά εργασίας έχει καταρρεύσει».

«Πούλησα το αυτοκίνητό μου για να συνεχίζω να πληρώνω την υποθήκη μου. Και νομίζω ότι τώρα θα πρέπει να νοικιάσω το σπίτι μου και να μετακομίσω με τη γυναίκα μου και το γιο μου στους γονείς μου». Σκουπίζει τα ιδρώτα από το μέτωπό του. «Αυτό δεν είναι ένα καλό βήμα στα 41 μου».

Ο Περλάτης αποθέτει, επομένως, τις ελπίδες του τώρα στο εξωτερικό. Μεταξύ άλλων, έχει κάνει αιτήσεις για δουλειά στο Μεξικό, την Τσεχία και την Αγγλία. «Αν μέσα σε λίγους μήνες δεν βρω δουλειά, θα έχω μεγάλο πρόβλημα, μάλλον θα αναγκαστώ να πουλήσω το σπίτι μου».

Επίσημα στοιχεία σχετικά με την αυξανόμενη φυγή δεν υπάρχουν ακόμα. Αλλά μια πρόσφατη δημοσκόπηση στη δεύτερη πόλη της Ελλάδας, τη Θεσσαλονίκη έδειξε ότι το 47% των νέων μεταξύ 18 και 30 θέλουν να πάνε στο εξωτερικό. «Ήμουν σοκαρισμένη από αυτό το αποτέλεσμα», είπε η διευθύντρια του γραφείου To The Point, Γκέλυ Δουμβή, το οποίο πραγματοποίησε την δημοσκόπηση. «Πολλοί νέοι άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν υπάρχει ελπίδα».

Σύμφωνα με τη διευθύντρια του ελληνικού παραρτήματος του γραφείου ευρέσεως εργασίας-γίγαντα, Manpower, κα Βενετία Κιούσια, υπάρχει κίνδυνος μιας επιζήμιας διαρροής εγκεφάλων. «Επικρατεί πανικός στον κόσμο. Ανοίγεις την τηλεόραση και ακούς μόνο αρνητικές ειδήσεις. Όλα είναι μελανά, χωρίς καμιά ελπίδα».

Η Κιούσια, προβλέπει δραματικές συνέπειες, εάν συνεχιστεί το κύμα της μετανάστευσης. «Η Ελλάδα θα χάσει τους νέους και μορφωμένους ανθρώπους της, αυτούς από τους οποίους περιμέναμε να την αναπτύξουν. Θα γίνουμε μια χώρα με ανθρώπους με χαμηλό επίπεδο μόρφωσης και ηλικιωμένους».

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Mathematicians are like Frenchmen:
Whatever you say to them they translate into their own language and forthwith, it is something entirely different.

GOETHE

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Ο όρμος


tvxs.gr Ο όρμος


Μια απίστευτη ιστορία μαζικής δολοφονίας δελφινιών καταγράφεται σε ντοκιμαντέρ.

O Έλληνoαμερικανός Λούη Ψυχογιός (Louie Psihoyos), διάσημος φωτογράφος του National Geographic, σκηνοθετεί την ταινία «Ο όρμος» (The Cove, 2009) αποτυπώνοντας την ετήσια διαδικασία εξόντωσης δελφινιών στην Ιαπωνία.

Κάθε χρόνο, 23.000 δελφίνια σφαγιάζονται με την κάλυψη της Ιαπωνικής κυβέρνησης σε έναν καλά κρυμμένο όρμο στην πόλη Taiji της Ιαπωνίας. Μια ομάδα ακτιβιστών, με τη βοήθεια του πρώην παρουσιαστή Ric O’Barry του πασίγνωστου «Φλίπερ, το Δελφίνι», εξοπλισμένοι με στρατιωτική τεχνολογία και χρησιμοποιώντας στρατιωτικές τακτικές επιχειρούν να αποκαλύψουν τη σφαγή - άγνωστη ακόμη και από τους ίδιους τους Ιάπωνες πολίτες.

Η σφαγή

Φύλακες περιπολούν την παραλία απαγορεύοντας την οποιαδήποτε φωτογράφιση ή καταγραφή. Ψαράδες στην πόλη Τaiji της Ιαπωνίας αιχμαλωτίζουν δελφίνια εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία τους στους ήχους και τα φέρνουν σε ερημικό όρμο. Τα πιο όμορφα επιλέγονται για πώληση σε τιμές που κυμαίνονται στις πολλές δεκάδες (ή και εκατοντάδες) χιλιάδες δολαρίων. Είναι τα δελφίνια που καταλήγουν σε πισίνες της Δύσης για να πραγματοποιήσουν σόου προς τέρψη των επισκεπτών. Τα υπόλοιπα, τα περιμένει η σφαγή και πώληση του κρέατος, πλούσιο σε περιεκτικότητα υδραργύρου κι έτσι ακατάλληλο προς βρώση. Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί μεταξύ άλλων τις συνέπειες που έχει στην υγεία των ανυποψίαστων Ιαπώνων αυτή η κατανάλωση.

«Φλίππερ το δελφίνι»

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 60, ο Ric O’Barry ήταν ο πιο γνωστός εκπαιδευτής δελφινιών στον κόσμο και δούλευε στο πλατό της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς «Φλίπερ το δελφίνι». Καθημερινά, ο Barry έβαζε τα δελφίνια να δουλεύουν κι έκανε έτσι το τηλεοπτικό κοινό να χαμογελά.

Το 1970, ωστόσο, όλα άλλαξαν. Η σειρά είχε ολοκληρωθεί, κάποια από τα δελφίνια είχαν πουληθεί σε θιάσους, ενώ ένα από αυτά, η Κάθι, είχε περιοριστεί σε μια δεξαμενή στο Μiami Seaquarium. Ο Barry αισθανόταν τη θλίψη της, δεν είχε καθόλου αντιληφθεί όμως τη δύναμή της.

«Μια μέρα κολύμπησε στην αγκαλιά μου, με κοίταξε μέσα στα μάτια, πήρε μια ανάσα, βυθίστηκε στον πυθμένα και έμεινε εκεί. Προσπάθησα να την επαναφέρω αλλά ήταν αργά. Για τα δελφίνια, κάθε ανάσα είναι μια συνειδητή προσπάθεια - όχι όπως στους ανθρώπους, που γίνεται αντανακλαστικά - και η Κάθι επέλεξε να μην πάρει την επόμενη ανάσα», εξομολογείται ο Ric O’Barry με δάκρυα στα μάτια.

Ξαφνικά, αισθάνθηκε «βρώμικος». Όρμισε στο γραφείο του διευθυντή ουρλιάζοντας: «Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί;».

Τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, ο Ric O’Barry έχει αφιερώσει τη ζωή του στην κατεδάφιση της ίδιας βιομηχανίας που βοήθησε να χτιστεί, στην αφύπνιση των πολιτών του κόσμου ώστε να μπει ένα τέλος στην πρακτική της αιχμαλώτισης δελφινιών προς όφελος του ανθρώπου- είτε το όφελος αυτό ονομάζεται κέρδος, είτε φαγητό, είτε αναψυχή.

Η ταινία

Η ομάδα του Louie Psihoyos τον προσεγγίζει και αρχικά αποφασίζουν να κάνουν ένα περιγραφικό ντοκιμαντέρ. Ωστόσο, η παντελής άρνηση των ιαπωνικών αρχών να συνεργαστούν μετατρέπει την ταινία σε θρίλερ. Εξελίσσεται σε παράλληλες θεματικές ενότητες. Προετοιμασίες για την κρυφή επιχείρηση καταγραφής της σφαγής δελφινιών εναλλάσσονται με την πολιτική καταγραφή της στάσης της Ιαπωνίας στους διεθνείς οργανισμούς, και την αδυναμία των τελευταίων να επιβάλλουν μια απαγόρευση αυτής της πρακτικής.

Η ταινία δεν έχει προβληθεί στην Ιαπωνία, εκτός από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τόκυο. Ο δήμαρχος του Taiji, Kazutaka Sangen, διαμαρτυρήθηκε για τη βράβευση με Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στα Όσκαρ.

«Νομίζω ότι είναι λυπηρό το γεγονός ότι η ταινία παρουσιάζει ως γεγονότα, υλικό που δεν έχει επιστημονική απόδειξη», δήλωσε ο ίδιος στο πρακτορείο ειδήσεων Reuters, ενώ υποστήριξε πως το κυνήγι είναι νόμιμο στην Ιαπωνία και ζήτησε στάση σεβασμού απέναντι στις παραδόσεις διαφορετικών πολιτισμών.